aşk

akşam mesai bitimini dört gözle bekliyorum, koşup oğlumu görmek ona sarılmak onu öpüp koklamak için sabırsızlanıyorum..oğlum henüz öpemiyor ama sarılıyo bana yüzüme dokunuyo saçlarıma elliyo..bazen çekiyo saçlarımı bazen ısırıyo hatta tokat bile atıyo oyuncağıyım ben onun..oynamasına izin veriyorum..parmağımı veriyorum ööle bi ısırıyoki sesimi çıkarmıyorum hiçç herşey onun istediği gibi olsun o iyi olsun mutlu olsun
buaralar öyle hareketli öyle bakılması zor öyle karıştırıcı öyle zarar vericiki.geçermi bilmiyorum bu huylar kalıcı olurmu bilmiyoruz yaşayıp görücez artık
öyle masum ööle güzelki, nekadarda hızlı büyüyo, 1 ay kaldı 1 yaşında olmasına..daha geçen içimdeydi
gece birlikte yatıyoruz, döne döne öpe koklaşa..beni arıyo, bana dokunmak istiyo..canım

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

EDWARD MORRISON

Temizlik yaptım bugün... Hem de tüm benliğimde Bütün kaslarımı,sinirlerimi, kemiklerimi hatta kanımı bile temizledim. Kırgınlıklarımı dışarı çıkardım ilk önce. ...  Görmenizi isterdim. Nasıl da çok yer kaplıyorlarmış inanmazsınız. Bağışlamayı yerleştirdim yerine özenle. Titizlikle her birinin üstüne ektim tohumlarını. Her yere görebildiğim göremediğim her yere serptim. Atarken kırgınlıklarımı bakmadım neydi onlar diye. Gelecek geçmişten çok daha fazla yaşanası. Bakmadım merak da etmedim. Bağışlamayı ekerken tekrar kırılmaktan korkuyordum belki. Kıskançlığımı çıkardım. Meğer ben ne az kıskançmışım. Çok kolay oldu. Sevindim. Sanki kaybetmiş bir eşyamı bulmuş gibi oldum. Çok şükür ki kin ve nefret yoktu yüreğimde. Nasıl temizlerdim hiç bilmiyorum. Sıra korkularıma gelmişti. Çıkarmaya bile korktum önce. Ne de çok alışmışım onlarla yaşamaya. Bunca acı ve endişeye nasıl alışılır İçten içe bir sevgi nasıl duyulur anlayamadım. Yerini toprağını sevmiş mor bir menekşeydiler. E... ne de ol...
Read more

Uçurtmalar-Elif Şafak

En sevdiği renk mor olan kadın En sevdiği kelime “asi” En sevdiği oyun incitmek beni Hıncı, çocukluktan kalma bir yara izi gibi İpleri dolaşmış uçurtmalar misali Ne beraber uçabildik, boşverip şu dünyayı Ne gidebildik kendi yolumuza Rüzgarda savruk, başına buyruk Senle ben Zamanı, yaralarla ölçen kadın Geçmişiyle kavgalı Gündüz isyankar Geceleri Tanrı’ya sığınan kız çocuğu Kırdığı kalpleri dizmiş ipe Gene en büyük zararı kendine En sevdiği ses, çocuk sesi Güneşli, billur, neşeli Oysa, yıllar var ki kendi Anne olmayı istememiş Çekip gidebilmek için bir gün Geride ekmek kırıntıları bırakarak Kuşlar yesin diye ayak izlerini Kalmasın ne bir sızı ne kalp yarası Sevişirken taşkın bir nehir Öpüşürken kor bir alev Uykusunda melek gibi masum Bakmaya kıyamadığım Kaç gece göğsünde uyuduğum Ama beraber uyanamadığım kadın İpleri dolaşmış uçurtmalar misali Ne beraber uçabildik, boşverip şu dünyayı Ne gidebildik kendi yolumuza Rüzgarda savruk, başına buyruk Senle ben Her hasretten sonra Başka başka s...
Read more